Średni czas przeżycia bez progresji wynosił 14,0 miesięcy (95% CI, 11,3 do 16,7) (ryc. 2A). Czas trwania odpowiedzi był podobny u pacjentów otrzymujących leczenie pierwszego rzutu (14,0 miesięcy, 95% CI, 9,7 do 18,3) i terapii drugiego rzutu (13,0 miesięcy, 95% CI, 9,7 do 16,3, P = 0,62) (ryc. 2B) . Średni całkowity czas przeżycia wynosił 27,0 miesięcy (95% CI, 22,7 do 31,3) (ryc. 2C). Średni całkowity czas przeżycia pacjentów otrzymujących leczenie pierwszego rzutu wynosił 28,0 miesięcy (95% CI, 22,7 do 33), a dla osób otrzymujących terapię drugiego rzutu wynosił 27,0 miesięcy (95% CI, 19,9 do 34,1, P = 0,67) ( Rysunek 2D). Mediana przeżycia wolnego od progresji wynosiła 16,0 miesięcy (95% CI, 12,7 do 19,2) u kobiet i 9,0 miesięcy (95% CI, 6,1 do 11,9) u mężczyzn (P = 0,003). Mediana całkowitego przeżycia wyniosła 29,0 miesięcy (95% CI, 24,9 do 33,1) u kobiet i 18,0 miesięcy (95% CI, 14,5 do 21,5) u mężczyzn (P = 0,05) (ryc. 1A i 1B w dodatkowym dodatku). Nie było znaczących różnic w przeżywalności bez progresji w zależności od stanu sprawności, wieku, terapii pierwszego rzutu w porównaniu z terapią drugiego rzutu lub trzeciej linii, historią palenia tytoniu lub rodzajem mutacji (dane nie przedstawione). (Szczegółowe informacje na temat różnic zaobserwowanych w poszczególnych podgrupach oraz różnic zależnych od odpowiedzi znajdują się w Dodatku uzupełniającym).
Tabela 3. Tabela 3. Wielowymiarowe analizy bez progresji i całkowitego przeżycia. W analizie wieloczynnikowej (w tym płeć, palenie tytoniu, stan sprawności, leczenie pierwszego rzutu w porównaniu z terapią drugiego rzutu lub trzeciej linii, del 19 w porównaniu z L858R, obecność lub brak przerzutów do mózgu lub kości oraz obecność lub nieobecność mutacji EGFR w surowicy DNA), istniało powiązanie między czasem przeżycia wolnego od progresji choroby a płcią męską (współczynnik ryzyka, 2,94; 95% CI, 1,72 do 5,03; P <0,001) oraz obecność mutacji L858R (współczynnik ryzyka, 1,92; 95% CI, 1,19 do 3,10; P = 0,02). W wieloczynnikowej analizie przeżycia całkowitego status sprawności ECOG wynoszący 1, płeć męska, obecność mutacji L858R i rozpoznanie gruczolakoraka oskrzelowo-pęcherzykowego były związane ze złym rokowaniem (Tabela 3).
Terapia po postępie choroby
W sumie 55 pacjentów otrzymało dodatkowe leczenie po odstawieniu erlotynibu: 49% otrzymało chemioterapię opartą na cisplatynie; 25,5% otrzymało chemioterapię z pojedynczym środkiem; 14,5% otrzymywało erlotynib w połączeniu z vorinostatem, fulwestrantem lub bewacizumabem; a 11% otrzymywało neratynib (HKI-272). Wskaźnik obiektywnej odpowiedzi na leczenie pierwszego rzutu po erlotynibu wynosił 33%, w tym jeden pełny i dziewięć częściowych remisji. W przypadku 11 pacjentów otrzymujących leczenie erlotynibem drugiej linii odsetek odpowiedzi wynosił 40%. Mediana przeżycia dla wszystkich 55 pacjentów wynosiła 29,0 miesięcy (95% CI, 20,2 do 31,4); przeżycie dla 159 pacjentów, którzy nie otrzymali leczenia po erlotynibu, wynosiło 27,0 miesięcy (95% CI, 22,4 do 31,6, P = 0,48).
Zdarzenia niepożądane
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi były wysypki skórne u 151 pacjentów (69,6%) i biegunka u 95 pacjentów (43,8%); większość zdarzeń miała nasilenie 1. lub 2. stopnia. Toksyczne działania skóry 3. stopnia stwierdzono u 16 pacjentów (7,4%) i biegunki stopnia 3. u 8 pacjentów (3,7%). Jeden 62-letni mężczyzna z del 19 miał śródmiąższową chorobę płuc miesiąc po rozpoczęciu erlotynibu, powodując tymczasowe przerwanie leczenia lekiem; odzyskał leczenie kortykosteroidami i wznowił leczenie erlotynibem w mniejszej dawce
[podobne: klinika stomatologiczna warszawa, dentysta poznań, dentysta Kraków ]
Powiązane tematy z artykułem: dentysta Kraków dentysta poznań klinika stomatologiczna warszawa