Badania przesiewowe na mutacje receptorów naskórkowego czynnika wzrostu w raku płuca czesc 4

Dwustronne wartości P mniejsze niż 0,05 uważano za wskazujące na istotność statystyczną. Wyniki
Pacjenci
Tabela 1. Tabela 1. Częstotliwość mutacji EGFR. Rysunek 1. Rysunek 1. Rekrutacja i wyniki. Tabela 2. Tabela 2. Charakterystyka i odpowiedzi na leczenie u 217 pacjentów przyjmujących erlotynib. Od kwietnia 2005 r. Do listopada 2008 r. W sumie 2105 pacjentów z niedrobnokomórkowym rakiem płuc ze 129 instytucji poddano prospektywnej selekcji pod kątem mutacji EGFR. Mediana czasu wymaganego do takiej analizy wynosiła 7 dni (zakres od 5 do 9) od chwili dostarczenia próbki do laboratorium, aż wyniki zostały przekazane badaczom. Mutacje w genie EGFR wykryto u 350 z 2105 pacjentów (16,6%). Mutacje częściej występowały u kobiet (69,7%), u pacjentów, którzy nigdy nie palili (66,6%) oraz u pacjentów z gruczolakorakiem (80,9%) (p <0,001 dla wszystkich porównań) (tab. 1). Chociaż nie przeprowadzono specjalnego zaproszenia do wzbogaconej populacji, uczestniczące ośrodki zawierały więcej próbek od kobiet i pacjentów, którzy nigdy nie palili, ponieważ lekarze byli świadomi, że mutacje EGFR są częstsze w tych podgrupach. Ocenialiśmy 296 pacjentów z nowotworami niosącymi mutacje EGFR do leczenia erlotynibem; tych pacjentów 79 nie otrzymywało erlotynibu z różnych powodów (ryc. 1). Spośród 217 pacjentów, którzy otrzymywali erlotynib, 197 można było ocenić pod kątem odpowiedzi. Mutacje EGFR oceniano również w sparowanych próbkach surowicy od 164 pacjentów, dla których dostępne były wyjściowe próbki krwi (Tabela 2 i Figura 1).
Tabela 2 przedstawia charakterystykę 217 pacjentów, którzy otrzymywali erlotynib. Mediana wieku wynosiła 67 lat; większość pacjentów to białe kobiety, które nigdy nie paliły i miały gruczolakoraka, ze wskaźnikiem sprawności ECOG równym 1. Wśród tych pacjentów, 113 otrzymywało erlotynib jako leczenie pierwszego rzutu, a 104 otrzymywało lek jako terapię drugą lub trzecią linię . Mutacje EGFR del 19 wykryto w 135 guzach, a mutację L858R w 82 nowotworach. Spośród 164 pacjentów, u których w surowicy oceniano mutacje EGFR, 97 miało mutacje: del 19 u 64 pacjentów i L858R u 33 pacjentów. (Aby uzyskać dodatkowe informacje na temat pacjentów z mutacją EGFR, patrz Dodatek dodatkowy).
Odpowiedź
Spośród 197 pacjentów, których można było ocenić, 24 miało pełną odpowiedź, a 115 miało częściową odpowiedź; 38 miało stabilną chorobę, a 20 miało postępującą chorobę (tabela 2 i tabele do 5 w dodatkowym dodatku). Lepsza odpowiedź była związana z mutacją del 19 niż z mutacją L858R (iloraz szans, 3,08, przedział ufności 95% [CI], 1,63 do 5,81, P = 0,001) i wiek pomiędzy 61 a 70 lat (iloraz szans, 2,55 95% CI, 1,32 do 4,96, P = 0,006).
Bez progresji i całkowite przeżycie
Rysunek 2. Rysunek 2. Krzywa Kaplana-Meiera bez progresji i całkowitego przeżycia. Krzywe przeżycia dla 217 pacjentów z mutacjami EGFR, którzy otrzymali terapię erlotynibem, wskazują na prawdopodobieństwo przeżycia bez progresji (panel A) i przeżycie całkowite (panel C) wśród wszystkich pacjentów i wśród tych, którzy otrzymali go jako leczenie pierwszego rzutu lub terapia liniowa (panele B i D). Łączna liczba zdarzeń jest wyświetlana dla każdego punktu czasowego.
Średni czas obserwacji wynosił 14 miesięcy (zakres od do 42)
[przypisy: tabela pomiarów ciśnienia tętniczego, kanarki allegro, peeling kwasem salicylowym ]