Inni, którzy badali próbki osocza pacjentów ze stwardnieniem rozsianym leczonych natalizumabem, nie wykryli wyłącznie wzrostu wirusa JC28. Różnice między ustaleniami w PBMC a tymi w osoczu sugerują, że reaktywacja i rozpowszechnianie wirusa JC u pacjentów otrzymujących terapię natalizumabem jest komórkowa. powiązane, a nie wolne od komórek. Postawiono hipotezę, że niedojrzałe leukocyty zainfekowane wirusem JC34 są uwalniane z zapasów szpiku kostnego tuż po rozpoczęciu leczenia wirusem natalizumab.19 JC występuje w 13% próbek szpiku kostnego od pacjentów z ujemnym mianem HIV, którzy mają warunki hematologiczne.35 Nie wiadomo, czy wirus JC występuje również w szpiku kostnym pacjentów ze stwardnieniem rozsianym. Dodatkowo, wirusowe uwalnianie nastąpiło znacznie później w naszej kohorcie, niż można się było spodziewać po wczesnym wpływie natalizumabu na uwalnianie komórek szpiku kostnego9. Ponadto wiremia towarzyszyła wzrostowi wirurii. Dlatego początkowym miejscem ponownej reaktywacji wirusa JC mogła być nerka, prawdopodobnie z powodu zmniejszonego nadzoru immunologicznego w tym przedziale spowodowanego przez natalizumab, co doprowadziło do wtórnego rozprzestrzeniania się wirusa na miejsca hematopoetyczne i późniejsze uwalnianie komórek zakażonych wirusem JC do krwioobieg.
Większość sekwencji w regionie regulatorowym wirusa JC w PBMC i próbkach osocza od tych pacjentów składały się z powtórzeń tandemowych podobnych do tych w szczepach zwykle występujących we krwi i ośrodkowym układzie nerwowym pacjentów z PML 17, ale każdy zawierał unikalne mutacje punktowe, rządzące zanieczyszczenie próbek lub plazmidowym DNA. Te wyniki sugerują, że szczepy wirusa JC we krwi naszych pacjentów były rzeczywiście neurotropowe i neurowirulentne. Odwrotnie, region regulatorowy wirusa JC znajdowany w moczu miał oczekiwany stabilny i niepatogenny wzór archetypowy obserwowany u jednego pacjenta, u którego w czasie badania utrzymywał się wysoki poziom JC w moczu. Jednak neurotropową postać regionu regulacyjnego wirusa JC wykryto po raz pierwszy w moczu ośmiu pacjentów, u których rozwinęła się wiruria podczas leczenia natalizumabem. Zatem wirus JC może reaktywować się i podlegać transformacji neurotropowej w nerkach pacjentów leczonych natalizumabem. Nasze wyniki sugerują, że monitorowanie wirusa JC w moczu pacjentów otrzymujących terapię natalizumabem, a także, po 18 miesiącach, w PBMC u pacjentów z wirurią może zapewnić pewien wgląd w replikację wirusa. Omawiane mechanizmy wydają się być dość specyficzne dla wirusa JC, ponieważ w naszym badaniu odkryliśmy, że wirus BK, który również znajduje się w nerce i dzieli się epitopami z wirusem JC, które są rozpoznawane przez tę samą populację cytotoksycznych komórek T, 26, 36 wykazały brak oznak reaktywacji krwi lub moczu.
Ponieważ natalizumab zmniejsza wynaczynienie leukocytów poza krwioobiegiem, ale nie wiadomo, że bezpośrednio wpływa na komórki odpornościowe, spadek odpowiedzi komórek T na białko VP1 wirusa JC pomiędzy punktami czasowymi 6- i 12-miesięcznym był zaskoczeniem. Te wyniki sugerują, że natalizumab może w rzeczywistości bezpośrednio zmieniać zdolność komórek T do reagowania przeciwko wirusowi JC. Fakt, że spadek odpowiedzi immunologicznej był związany ze zwiększoną częstością występowania JC viruria, potwierdza tę możliwość
[podobne: dentysta bydgoszcz, Dentysta warszawa, dentysta olsztyn ]
Powiązane tematy z artykułem: dentysta bydgoszcz dentysta olsztyn Dentysta warszawa