Bezobjawowa reaktywacja wirusa JC u pacjentów leczonych Natalizumabem ad 5

Panel B pokazuje odpowiedzi u 10 osób z wykrywalną wiremią. Panel C pokazuje odpowiedzi w dziewięciu przedmiotach z niewykrywalną wiremią JC. Aby ocenić, czy zmiany w miano wirusa JC podczas terapii natalizumabem były związane ze zmianami w odpowiedzi immunologicznej przeciwko temu wirusowi, wyizolowaliśmy PBMC z próbek świeżej krwi przez odwirowanie na gradiencie Ficollu, a następnie poszukiwano wykrywania komórek T specyficznych dla wirusa JC za pomocą enzymatycznego testu immunologicznego, stosując cztery pule zachodzących na siebie peptydów (A, B, C i D), aby pokryć całe białko VP1 wirusa JC (Figura 2A).
Najpierw testowaliśmy wariacje odpowiedzi immunologicznej przeciwko każdej puli peptydów podczas terapii natalizumabem w całej naszej kohorcie. Pule A i C wykazały istotne różnice w medianie w czasie (odpowiednio P = 0,03 i P = 0,05), podczas gdy różnice te nie były znaczące dla puli B i D. Wystąpił znaczny spadek średniej liczby jednostek tworzących plamki (SFU) od 6 do 12 miesięcy dla puli A (P = 0,03), B (P = 0,03) i C (P = 0,007), natomiast zmiana nie była istotna dla puli D.
Następnie zbadaliśmy, czy pojawienie się DNA wirusa JC w PBMC wiązało się ze zmianami w komórkowej odpowiedzi immunologicznej. Aby to osiągnąć, podzieliliśmy naszą kohortę na dwie grupy w zależności od tego, czy DNA wirusa JC zostało wykryte w PBMC (Figura 2B i 2C), i przyjrzeliśmy się globalnej odpowiedzi immunologicznej przeciw VP1, mierzonej sumą wyników testu dla wszystkich czterech pule peptydów. W przypadku analizy danych z powtarzanymi pomiarami odnotowaliśmy spadek odpowiedzi immunologicznej w czasie u 10 pacjentów, u których rozwinęła się wiremia (średnia [. SE], -330 . 191 SFU na miesiąc, P = 0,11), podczas gdy w 9 pacjenci bez wiremii, odpowiedź immunologiczna była słabiej zmniejszona podczas terapii natalizumabem (-151 . 181 SFU na miesiąc, P = 0,42).
Wykrywanie odpowiedzi immunologicznej humoralnej na wirusy JC i BK
W przypadku testu immunoenzymatycznego wszystkie 19 pacjentów miało przeciwciała przeciwko wirusowi JC, a 18 z 19 miało przeciwciała przeciwko wirusowi BK. Jednak odpowiedź przeciwciał przeciw wirusowi JC nie była podtrzymywana we wszystkich punktach czasowych u 10 pacjentów, a 6 z 19 (32%) miało przeciwciała IgM przeciw JC, ale nie przeciwciała IgG przeciw JC. Nie było istotnej różnicy w wynikach serologicznych między pacjentami z wirusem JC w próbkach krwi i pacjentami bez tego wirusa.
Dyskusja
To badanie pilotażowe wykazało wzrost częstości wydalania wirusa JC w moczu, który odnotowano u 63% z 19 pacjentów ze stwardnieniem rozsianym po 12 miesiącach leczenia natalizumabem, z wiremią wykrytą po 18 miesiącach u 60% badanych pacjentów. To odkrycie kontrastuje ze stałą obserwacją wirusa JC w moczu tylko u jednej trzeciej osób w badaniach przekrojowych10-13 oraz z obserwacji, że częstotliwość wirurii JC nie wzrasta w warunkach immunosupresji, a nawet PML.13. niż 5% osób immunokompetentnych i pacjenci ze stwardnieniem rozsianym, którzy nie są leczeni natalizumabem, mają we krwi wykrywalne DNA wirusa JC.13,14 Dlatego częstotliwość wiremii JC osiągnięta u naszych pacjentów ze stwardnieniem rozsianym leczonych natalizumabem była wyższa niż obserwowane u pacjentów zakażonych HIV i podobne tylko do obserwowanego u pacjentów z PML.13 DNA wirusa JC wykrywano częściej w próbkach PBMC niż w próbkach osocza
[podobne: nerwica zoladka objawy, dobry urolog warszawa, instax allegro ]