Oceny skuteczności opierały się na populacji, która miała zamiar leczyć (wszyscy losowo przydzieleni pacjenci). Analiza bezpieczeństwa obejmowała wszystkich pacjentów, którzy otrzymali co najmniej jedną dawkę leczenia. Przeżycie bez progresji i całkowite przeżycie porównywano między grupami leczonymi za pomocą testu logarytmicznego stratyfikowanego zgodnie z czynnikami stosowanymi do randomizacji. Współczynniki zagrożenia zostały oszacowane za pomocą stratyfikowanego modelu proporcjonalnych hazardów Coxa. Rozkłady zostały podsumowane za pomocą metody Kaplana-Meiera.
Ogólny odsetek odpowiedzi porównywano między grupami za pomocą rozwarstwionego testu chi-kwadrat Cochrana-Mantela-Haenszela. Iloraz szans i odpowiadający 95% przedział ufności oszacowano za pomocą metody Mantela-Haenszela. Czas odpowiedzi podsumowano za pomocą metody Kaplana-Meiera. Wyniki dotyczące jakości życia związanej ze zdrowiem zostały porównane między grupami przy użyciu wielokrotnie powtarzanych modeli efektów mieszanych. Wszystkie analizy zostały wstępnie zdefiniowane w planie analizy statystycznej.
Wyniki
Pacjenci i leczenie
Tabela 1. Tabela 1. Charakterystyka wyjściowa populacji z zamierzoną leczeniem. W okresie od lipca 2010 r. Do marca 2012 r. Randomizację objęło 792 pacjentów w Ameryce Północnej, Europie i na Bliskim Wschodzie (ryc. S1 w Dodatku uzupełniającym, dostępne na stronie internetowej). Wyjściowa charakterystyka była dobrze zrównoważona między grupami leczonymi (Tabela i Tabela
Skuteczność
Data zakończenia analizy pośredniej przypadała 16 czerwca 2014 r. Łącznie 118 pacjentów z grupy stosującej karfilzomib (29,8%) i 86 pacjentów z grupy kontrolnej (21,7%) nadal otrzymywało leczenie.
Rysunek 1. Rysunek 1. Przeżycie bez progresji. Postęp choroby ocenił niezależny komitet ds. Przeglądu. Panel A przedstawia szacunki Kaplana-Meiera w populacji, która ma zamiar leczyć, z warstwowaniem według poziomu .2-mikroglobuliny (<2,5 mg vs. więcej lub równe 2,5 mg na litr), wcześniejsze leczenie bortezomibem (bez odpowiedzi). tak), i poprzednia terapia z lenalidomidem (nie przeciw tak). Średni czas przeżycia bez progresji choroby był dłuższy o 8,7 miesiąca w grupie stosującej karfilzomib niż w grupie kontrolnej. Panel B pokazuje współczynniki ryzyka i 95% przedziały ufności dla przeżycia wolnego od progresji w określonych wcześniej podgrupach zgodnie z charakterystykami wyjściowymi. Choroba nie reagująca na bortezomib wskazuje, że pacjenci mieli mniej niż minimalną odpowiedź na dowolny schemat zawierający bortezomib, mieli postęp choroby podczas jakiegokolwiek schematu zawierającego bortezomib lub mieli postęp choroby w ciągu 60 dni po zakończeniu jakiegokolwiek schematu zawierającego bortezomib. Jeśli pacjenci mieli progresję choroby podczas jakiegokolwiek schematu zawierającego bortezomib, byli uprawnieni do włączenia do badania, jeżeli data progresji wystąpiła po przerwaniu bortezomibu.
W czasie wcześniej ustalonej analizy okresowej udokumentowano 431 przypadków przeżycia bez progresji. Badanie spełniło swój główny cel, jakim jest wykazanie, że karbfilzomib poprawia przeżycie bez progresji po podaniu lenalidomidu i deksametazonu. Średni czas przeżycia bez progresji wynosił 26,3 miesiąca (przedział ufności 95% [CI], 23,3 do 30,5) w grupie leczonej karbfilzomibem w porównaniu z 17,6 miesiąca (95% CI, 15,0 do 20,6) w grupie kontrolnej (współczynnik ryzyka progresji lub śmierć, 0,69, 95% CI, 0,57 do 0,83, P = 0,0001, które przekroczyły wcześniej wyznaczoną granicę zatrzymania) (Figura 1A). Korzyści z przeżycia wolnego od progresji w grupie karbfilzomibu obserwowano we wszystkich wstępnie zdefiniowanych podgrupach (ryc. 1B).
Rysunek 2. Rysunek 2. Całkowite przeżycie. Przedstawiono szacunki Kaplana-Meiera dotyczące całkowitego przeżycia w populacji, która miała zamiar leczyć. Tymczasową analizę całkowitego czasu przeżycia przeprowadzono po 305 zgonach (60% z wcześniej ustalonych 510 zgonów do ostatecznej analizy). Tymczasowa analiza całkowitego przeżycia nie przekroczyła wcześniej ustalonej granicy zatrzymania. NE oznacza nie do oszacowania.
Ponieważ pierwotny cel został osiągnięty, przeprowadzono tymczasową analizę całkowitego przeżycia. Według stanu na 16 czerwca 2014 r. Miało miejsce 305 zgonów (60% wstępnie określonych 510 zdarzeń wymaganych do ostatecznej analizy) (ryc. 2). Mediana czasu obserwacji wynosiła 32,3 miesiąca w grupie otrzymującej karfilzomib i 31,5 miesiąca w grupie kontrolnej. 24-miesięczne całkowite przeżycie Kaplan-Meier wynosiło 73,3% (95% CI, 68,6 do 77,5) w grupie stosującej karfilzomib i 65,0% (95% CI, 59,9 do 69,5) w grupie kontrolnej. Mediana całkowitego czasu przeżycia nie została osiągnięta w żadnej z grup, z tendencją na korzyść grupy karbfilzomib (współczynnik ryzyka zgonu, 0,79, 95% CI, 0,63 do 0,99, P = 0,04)
[więcej w: RTG panoramiczne, Pompy insulinowe, laserowe obkurczanie pochwy ]
Powiązane tematy z artykułem: laserowe obkurczanie pochwy Pompy insulinowe RTG panoramiczne