Jednak wyniki te nie przekroczyły wcześniej ustalonej granicy zatrzymania dla całkowitego czasu przeżycia w analizie śródokresowej. Tabela 2. Tabela 2. Odpowiedzi na leczenie w populacji z celem leczenia. Ogólny odsetek odpowiedzi wynosił 87,1% (95% CI, 83,4-90,3) w grupie stosującej karfilzomib i 66,7% (95% CI, 61,8-71,3) w grupie kontrolnej (p <0,001) (tabela 2), w tym całkowita odpowiedź lub lepiej u 31,8% i 9,3% pacjentów w obu grupach (p <0,001). Średni czas odpowiedzi wynosił 1,6 miesiąca w grupie otrzymującej karfilzomib i 2,3 miesiąca w grupie kontrolnej; mediana czasu odpowiedzi wynosiła odpowiednio 28,6 miesiąca i 21,2 miesięcy. Poprawiła się jakość życia związana ze zdrowiem w grupie leczonej karfilzomibem w porównaniu z grupą kontrolną podczas 18 cykli leczenia (p <0,001) (tabela S2 i ryc. S2 w dodatkowym dodatku). Minimalna klinicznie istotna różnica między różnicami między grupami w skali globalnego stanu zdrowia QLQ-C30 i jakości życia wynosi 5,0 punktów, 18, co zostało spełnione w cyklu 12 (5,6 punktu) i osiągnięto w cyklu 18 (4,8 punktu).
Bezpieczeństwo
Łącznie 392 pacjentów w grupie stosującej karfilzomib i 389 pacjentów w grupie kontrolnej otrzymało co najmniej jedną dawkę leczenia. Mediana czasu leczenia wyniosła 88,0 tygodni (zakres od 1,0 do 185,0) w grupie leczonej karfilzomibem i 57,0 tygodni (zakres od 1,0 do 201,0) w grupie kontrolnej; 69,9% i 77,9% pacjentów w obu grupach odpowiednio przerwało leczenie, najczęściej z powodu progresji choroby (39,8% i 50,1%) lub zdarzeń niepożądanych (15,3% i 17,7%) (Tabela W grupie stosującej karfilzomib zdarzenia niepożądane spowodowały zmniejszenie dawki karfilzomibu u 11,0% pacjentów i zmniejszenie dawki lenalidomidu u 43,4% pacjentów. W grupie kontrolnej dawkę lenalidomidu zmniejszono u 39,1% pacjentów.
Tabela 3. Tabela 3. Zdarzenia niepożądane w populacji bezpieczeństwa. Zdarzenia niepożądane o dowolnym stopniu nasilenia, które występowały częściej w grupie stosującej karfilzomib, niż w grupie kontrolnej, o co najmniej 5 punktów procentowych, obejmowały hipokaliemię, kaszel, zakażenie górnych dróg oddechowych, biegunkę, gorączkę, nadciśnienie, trombocytopenię, zapalenie błony śluzowej nosa i gardła (tab. 3). oraz tabelę S4 w dodatkowym dodatku); Częstość przerwania leczenia z powodu tych zdarzeń wynosiła w obu grupach mniej niż 1%. Nie stwierdzono istotnej różnicy między grupami pod względem występowania neuropatii obwodowej (17,1% w grupie otrzymującej karfilzomib i 17,0% w grupie kontrolnej). Zdarzenia niepożądane w stopniu 3. lub wyższym odnotowano u 83,7% pacjentów w grupie stosującej karfilzomib iu 80,7% pacjentów w grupie kontrolnej, a poważne działania niepożądane odnotowano odpowiednio u 59,7% i 53,7% pacjentów. Do zdarzeń niepożądanych o szczególnym znaczeniu (stopień 3 lub wyższy) zaliczono duszność (2,8% w grupie leczonej karfilzomibem i 1,8% w grupie kontrolnej), niewydolność serca (termin grupowy, 3,8% i 1,8%), choroba niedokrwienna serca (termin grupowany; % i 2,1%), nadciśnienie (4,3% i 1,8%) i ostra niewydolność nerek (termin grupowany 3,3% i 3,1%).
Łącznie 7,7% pacjentów w grupie stosującej karfilzomib i 8,5% pacjentów w grupie kontrolnej zmarło podczas leczenia lub w ciągu 30 dni po otrzymaniu ostatniej dawki leczenia. W każdej z grup leczenia 6,9% pacjentów zmarło z powodu zdarzeń niepożądanych. Ogółem odnotowano 14 zgonów w związku z leczeniem: 6 w grupie stosującej karfilzomib i 8 w grupie kontrolnej. Do zdarzeń niepożądanych prowadzących do więcej niż 2 zgonów w obu grupach należały: zawał mięśnia sercowego (3 w grupie stosującej karfilzomib i w grupie kontrolnej), niewydolność serca (odpowiednio i 3) oraz posocznica (3 i 2).
Dyskusja
Dodatek karfilzomibu do lenalidomidu i deksametazonu doprowadził do istotnie lepszych wyników u pacjentów z nawrotowym szpiczakiem mnogim, z istotnym klinicznie 31% zmniejszeniem ryzyka progresji choroby lub zgonu oraz wydłużeniem czasu przeżycia o medianę progresji o 8,7 miesięcy (26.3 miesiące w grupie stosującej karfilzomib w porównaniu z 17,6 miesiąca w grupie kontrolnej). Żadne inne schematy nie były związane z równoważnym czasem trwania przeżycia wolnego od progresji choroby bez transplantacji.4,19-22
Reżim trzech leków składający się z inhibitora proteasomu (bortezomib), środka immunomodulującego (talidomid) i deksametazonu o wysokiej dawce był wcześniej badany w badaniu 3 fazy; wykazano poprawę skuteczności w porównaniu z talidomidem i samym deksametazonem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim, u których wystąpił nawrót po przeszczepie autologicznym (mediana przeżycia wolnego od progresji, 19,5 miesiąca w porównaniu z 13,8 miesiąca). Jednak grupa pacjentów przydzielonych do schematu trzech leków miała wysoki odsetek przypadków przerwania leczenia z powodu zdarzeń niepożądanych (28%) 19 Drugie schematy stosowania bortezomibu, lenalidomidu i deksametazonu badano u pacjentów z nawrotem choroby (w tym opornym na leczenie lekiem). ) szpiczaka mnogiego, a wyniki wykazały ogólny odsetek odpowiedzi wynoszący 64% i medianę przeżycia bez progresji choroby
[podobne: bardzo rzadkie choroby genetyczne, ile kosztują badania wstępne do pracy, peeling kwasem salicylowym ]
Powiązane tematy z artykułem: bardzo rzadkie choroby genetyczne ile kosztują badania wstępne do pracy peeling kwasem salicylowym