Historyczne i koncepcyjne aspekty zaburzen motorycznych w psychozach

Epistemologia historyczna jest użyteczną metodą zrozumienia podłużnej budowy zaburzeń ruchowych w psychiatrii. W takim procesie można zidentyfikować cztery okresy. Pierwsza, rozciągająca się od czasów klasycznych do dzieła Griesingera, obejmowała zaburzenia takie jak katalepsja, krokodyl, epilepsja i paraliż. Drugi okres, rozciągający się od Griesingera do Kahlbauma, skupił się na badaniu atanty melancholii, osłupieniu i katatonii. Trzeci okres, obejmujący czas od Kahlbaum do I wojny światowej, był świadkiem ważnych zmian koncepcyjnych, takich jak: przekształcenie szaleństwa w psychozy; redefinicja ruchu i ruchliwość w psychiatrii; pojawienie się samodzielnych zespołów, takich jak dyskinezy, tiki, akatyzja, złożone zaburzenia, takie jak zapalenie mózgu, lethargica itp .; pojawienie się wyjaśnień funkcjonalnych i psychodynamicznych; oraz opis Wernickego, Kleista i innych psychozy ruchliwości. Czwarty okres trwa od pierwszej wojny świ atowej do chwili obecnej, a ponieważ jest zgodny z poglądami i pracami opisanymi w dalszej części tego specjalnego wydania, nie został poruszony w niniejszym dokumencie. Pomimo coraz większej precyzji metodologicznej, badania empiryczne mają jeszcze wyjaśnić, czym jest kliniczne znaczenie zaburzeń ruchu w kontekście psychoz i wyjaśnić, czy takie zaburzenia są pierwotne (tj. Wydawanie bezpośrednio z mózgu i równolegle do reszty symptomatologia psychotyczna) lub wtórna (tj. za pośrednictwem poznawczych i emocjonalnych zjawisk charakterystycznych dla psychoz). [hasła pokrewne: peeling kwasem salicylowym, kto nie może zostać dawcą szpikuia Kraków, kto nie może zostać dawcą szpiku ]