Zatoka szyjna

Zatoka szyjna. Tym mianem nazywa się rozszerzeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej w początkowej jej części, zatem na poziomie górnego odcinka chrząstki tarczowatej. Tuż poza tą tętnicą w końcu podziału wspólnej tętnicy szyjnej występuje się kłębek szyjny (glotnus caroticum), wielkości 0,5-0,25 cm. Zatoka szyjna wraz z kłębkiem szyjnym i przylegającymi częściami wspólnej tętnicy szyjnej i zewnętrznej tworzy tzw. obszar odruchowo – pochodny (zona rellexogenes ) , unerwiony przez splot szyjny (plexus caroticus). Obszar ten stanowi całość fizjologiczną . W zewnętrznej błonie zatoki szyjnej znajdują się odbiorniki nerwowe, stanowiące początek nerwu zatokowego, zwanego także nerwem Heringa (nervus caroticus Heringi). I nerw ten przebiega dośrodkowo wewnątrz nerwu językowo-gardłowego. Jedne z odbiorników są nastawione na bodźce mechaniczne (ucisk zatoki, wzrost ciśnienia tętniczego), inne, znajdujące się w kłębku szyjnym zatoki, na podniety chemiczne (przede wszystkim na ilość dwutlenku węgla w krwi). Pobudzenie zatoki szyjnej wywołuje zwężenie naczyń mózgowych i odruchowe rozszerzenie niemal wszystkich naczyń krwionośnych obwodowych, wskutek czego ciśnienie tętnicze spada. Równocześnie czynność serca zwalnia się, zależnie od pobudzenia ośrodka nerwu błędnego i zahamowania ośrodka przyśpieszającego akcję serca. Zatem zatoka szyjna odgrywa wielką rolę w regulowaniu ciśnienia wewnątrz czaszkowego, gdyż zapobiega nadmiernemu jego wzrostowi. Niektóre środki farmaceutyczne obniżają ciśnienie tętnicze także przez podrażnienie zatoki szyjnej, natomiast inne podnoszą ciśnienie przez zmniejszenie jej pobudliwości. Aby przerwać napad kołatania serca często wywołujemy mechaniczne podrażnienia zatoki szyjnej w postaci ucisku na nią. [hasła pokrewne: proteza szkieletowa na zasuwach, gefitynib, kto może zostać dawcą szpiku kostnego ]